Review: Met een elektrische auto naar Noord-Spanje

Nu wederom duizenden Nederlanders die zakelijk rijden nog snel in 2019 een elektrische auto op kenteken hebben laten zetten, om te kunnen profiteren van het gunstigste bijtellingstarief, neemt de interesse en belangstelling in een autovakantie met een elektrische auto toe.

In 2019 zocht AutoWeek uit of het goed te doen is om met een elektrische auto naar de Spaanse kust te rijden in de zomervakantie. Lees hieronder de ervaringen en het verslag van de rit.

De voorbereidingen en het type auto

Het voertuig in kwestie is een Hyundai Kona, een model dat verkrijgbaar is vanaf € 41.595 en volgens de fabrikant 449 kilometer ver komt op één acculading. Kun je met een gerust hart een retourtje Spanje doen? Ja, dat kan zeker, vrij probleemloos zelfs, en het kost je hooguit een paar uurtjes extra.

Belangrijk bij het voorbereiden van een langere internationale reis met een elektrische auto zijn vooral twee dingen: waar kun je laden en hoe ga je dat betalen? Op internet zijn verschillende platforms actief die ieder op zich claimen de meest complete laadpaalkaart van Europa te bieden. Het is heel gemakkelijk om totaal overdonderd te raken door het aanbod. Ze verschillen niet zo veel ten opzichte van elkaar, hooguit in gebruiksvriendelijkheid.

Voor deze test wordt er gebruikgemaakt van Plugsurfing, dat als zeer gebruiksvriendelijk overkomt. Voor een tientje leveren ze een laadsleutel waarmee je laders door heel Europa kunt activeren en die één keer per maand van de creditcard afschrijven. We installeren ook de app op telefoon en tablet, zodat we onderweg kunnen zien of de gekozen laadpaal niet kapot of bezet is. Zo’n app biedt gelukkig ook filtermogelijkheden, zodat je op de juiste stekker kan zoeken en de langzamere laders kunt weglaten.

We komen er uiteindelijk achter dat er wel iets bijzonders aan de hand is met de bestemming die we hebben gekozen – de Costa Brava. Veel van de websites geven nauwelijks laadmogelijkheden aan in Spanje, Plugsurfing ook niet. Na een tijd googelen vinden we een Spaanse website met daarop de lokale laadpalen aangegeven. Bij dit Electromaps bestellen we dus ook zo’n laadsleutel.

Op een avond stippelen we de route uit, en dat is best een rekenwerkje. We gaan ervan uit dat we maximaal 300 kilometer tussen de laadstops hebben en komen erachter dat het best handig zou zijn om een wegenkaart te hebben met daarop de stations langs de snelwegen, plus de onderlinge afstanden, aangegeven.

Nu moeten we die tussenliggende afstanden zelf uitrekenen op Google Maps, en daar ben je wel even wat tijd aan kwijt. Maar alles lijkt beter dan dat onderweg te doen. Dus pas nadat we onze stops hebben gepland, de apps hebben geïnstalleerd, onze accounts hebben geactiveerd en de laadchips in huis hebben, vertrekken we.

Eerder laden dan je zou willen

Omdat we ondanks de voorbereidingen geen idee hebben hoe het zal lopen vandaag, vertrekken we maar in alle vroegte met een verwacht bereik van 432 kilometer. Dat verwachte bereik heeft de auto zelf berekend op basis van de afgelopen tijd, dus vóórdat we aan de reis zijn begonnen. Pas na de volgende laadsessie zal de voorspelling informatief zijn voor de rest van de reis.

Omdat de snelheid van groot belang is voor het bereik aan de ene kant en de tijd aan de andere kant, hebben we besloten niet sneller dan 110 kilometer per uur te rijden.

Onder Maastricht gaan we de grens over en niet veel later rijden we door Luik en beginnen we aan de doorsteek van de Ardennen richting Luxemburg. Nadat we in totaal 280 kilometer hebben gereden, moeten we gaan laden. Niet omdat de accu leeg begint te raken, maar omdat in Manhay de enige snellader tussen Maastricht en Nancy in Frankrijk staat. Die laatste stad is ver buiten bereik en dus moet het nu gebeuren.

Als de auto uiteindelijk een dik uur aan de stekker heeft gestaan, vinden we het wel welletjes: 87 procent vol, 353 kilometer bereik. De volgende stop is gepland over ruim 250 kilometer, dus we kunnen zonder zorgen verder.

Geluk bij een ongeluk

Binnen een mum van tijd zitten we in Frankrijk en ter hoogte van het stadje Toul kunnen we bij een groot tankstation met wegrestaurant voor het eerst op Franse bodem aan de stekker. Het inpluggen is allemaal super simpel; stekker in de auto, aanmelden door de chip te door de lader te laten lezen en verder is het gewoon wachten. Opvallend is wel dat de displays van de Franse lader in de zon heel slecht afleesbaar zijn en dat het achterliggende systeem tergend traag werkt.

Twee koffie en een lunch later is het weer tijd om verder te gaan, maar dan ontstaat er voor het eerst een probleem. We moeten ons op het display afmelden met de chip waarmee we hebben betaald, maar de paal herkent de chip niet meer. We lopen de menu’s nog een keer of vijf door, maar het afmelden lukt niet, met als gevolg dat we de kabel niet kunnen ontkoppelen van de auto. Dit kost tijd, maar levert stroom op.

In de shop bij het tankstation kan niemand ons helpen en dus bellen we het telefoonnummer dat op de lader staat maar. Daar staan we bijna een kwartier in de wacht voordat we iemand aan de lijn krijgen. Dan hebben we nog eens vijf minuten nodig om uit te vogelen waar we staan, hoewel er gewoon een unieke code op elke lader is aangebracht.

Als we eenmaal zijn gelokaliseerd, is het probleem zo verholpen, in de zin dat we niet weten wat er aan de hand was, maar dat de dame aan de andere kant van de lijn de laadsessie op afstand stopt. Bijkomend voordeel van het ongemak: de accu van de Kona zit voor 96 procent vol.

Stappen van 300 kilometer

We zijn 912 kilometer en dertien uur onderweg als we aankomen in het dopje Ambérieux, net boven Lyon, waar we een hotel inclusief laadplek hebben gereserveerd. Zeer weinig hotels bieden deze service nog en we zijn dus blij als een kind dat niet toevallig een andere gast z’n auto op deze plek heeft gezet. Hou er goed rekening mee dat je wél een kamer kunt reserveren, maar officieel geen laadplek.

De volgende ochtend is de batterij weer 100 procent vol en is de actieradiusvoorspelling 394 kilometer. Wat minder dus dan de 432 kilometer van een dag eerder. Maar ja, wat is realistisch? Want wie rijdt op zo’n trip de accu helemaal leeg? En wie laadt hem daarna op tot 100 procent, wat bijna twee keer zo lang duurt als laden tot 80 procent? Kortom: op de lange afstand maak je dus gebruik van ruwweg 60 procent van de werkelijke actieradius. Met de Kona reizen we dus in stappen van zo’n 300 kilometer.

Aan het begin van de middag rijden we de grens met Spanje over en wordt het wat spannender. Want hoewel we een aparte laadsleutel hebben gevonden voor Spanje, is het gebruik ervan wat onduidelijk. Het zou een prepaidsysteem zijn, maar veel laadstations zouden juist ook weer gratis zijn. Ons reisdoel is om precies te zijn: Calella, op 50 kilometer van Barcelona.

Haken en ogen

In Spanje is elektrisch rijden nog echt een zeldzaamheid, hoewel er best wel wat laadmogelijkheden zijn. Dat zijn vooral ‘langzaamladers’, en wij hebben een snellader nodig. In de buurt van Girona zou er een moeten zitten, en inderdaad: op een steenworp afstand van de snelweg tussen Perpignan en Barcelona vinden we een groot onbemand tankstation met een snellader. Werd er in Frankrijk voor een snellaadbeurt van zo’n 47 kWh nog € 27,- van de rekening afgeschreven, kost het bij dit station helemaal niets.

In twee dagen 1.500 kilometer rijden, is heel netjes. Natuurlijk is iemand met een benzine of diesel sneller. Die mag sneller rijden, hoeft niet te wachten als hij z’n koffie en broodje al op heeft. Klopt allemaal. Maar op een vakantie van twee of drie weken maken die drie of vier uurtjes per enkele reis ook niet echt uit, toch?

Maar mijmerend tijdens een welverdiende strandwandeling bedenken we ons wel dat de capaciteit van de Autoroute du Soleil beperkt is. Tussen Luxemburg en Perpignan zijn twaalf snellaadstations, die zo’n 60 tot 80 kilometer uit elkaar liggen. Maar elke paal kan maar één auto tegelijk laden, en met de maximale laadsnelheid van 50 kWh staan de meeste auto’s zoals onze Kona toch minstens een uur te wachten.

Dat wordt natuurlijk een drama op een dag als zwarte zaterdag, wanneer er ineens vijftig of honderd elektrische auto’s tegelijk naar het zuiden afzakken.

Met dank aan AutoWeek.
Het volledige verhaal stond in AutoWeek 26 – 2019.
Tekst en beeld: AutoWeek.nl